schrikkeldromen

De minister stelt voor om de verlofdag op Pinkstermaandag af te schaffen. Dat zorgt voor extra inkomsten, lees ik in de krant. Wel, dat komt nu echt slecht uit!

Ik heb namelijk een idee, waarbij er juist een extra feestdag komt. Om de vier jaar, op 29 februari. Schrikkeldag. Een feest ontdaan van elke politieke, geschiedkundige, godsdienstige of familiale achtergrond.

Net na Valentijn vliegen we allemaal door het huis voor 
'De Grote Schrikkelronde'

We trekken kasten open en vragen ons bij elk voorwerp af of het de laatste vier jaar wel van enig levensverfraaiend nut is geweest. Zoniet, dan kan het waarschijnlijk geschrikkeld worden.

Geen schuldgevoel als je iets niet kwijt wil.

Zo heb ik nog babyhemdjes die mijn moeder zelf heeft gemaakt, de handen op de hoogzwangere buik leunend, en die mijn broers, ikzelf, en ook mijn kinderen als boreling hebben gedragen. Ik zie er mijn kleinkinderen al in liggen, stampend met hun mollige beentjes. Die hemdjes gaan dus niet in de schrikkel.

Maar deze gruwelijk spannende thriller wel, want die lees ik nooit opnieuw. Ik weet namelijk hoe hij afloopt en daar gaat het bij dit verhaal om. Ondertussen staat hij in de boekenkast, gelezen boek te wezen. Om de twee weken wordt hij eens afgestoft. Verder is zijn enige bijdrage het dichtslibben van ons huis. Daarbij geholpen door zijn collega's aangekochte leuke, maar er nu niet meer zo toe doende artikelen, die je toch ook niet met goed fatsoen weg kan gooien. Samen stapelen ze zich op in een steeds uitgebreider assortiment kasten. 

En om één of andere reden zijn er altijd verleidelijker bezigheden dan dozen naar de kringwinkel slepen. Dus wordt de thriller een schrikkelboek.

Op 29 februari is het dan zover. Iedereen vrij. 's Morgens wordt een hapje en een drankje klaargezet. Eerst is het schrikkeltijd voor de naaste buren, links en rechts . Elke schrikkel die hen kan bekoren mogen ze zich toe-eigenen. 
En wij bij hen.

Het is een neem-mee-wat-je-leuk-vindt-of-denkt-te-kunnen-gebruiken-beurs. 

Geen passen en meten. Geen ruilen of kringlopen. Gewoon. Pak weg! Neem er nog eentje!

Tegen 's middags loopt de hele straat de burendeuren plat. Heerlijk snuisteren in elkaars spullen. Een gezapig feest. Mensen zijn blij met hun nieuwe hebbedingetjes, een beetje tipsy van de vele drankjes en blostig van de lekkere hapjes. Ze hebben nieuwe buren leren kennen en bijgebabbeld met de oude.

Door de jaren heen ontwikkelt zich het jargon:

“Valt er hier nog wat te schrikkelen?”

“Een fijne schrikkel!” “Voor jou ook!”

“Heb je nog een jas in de schrikkel?”

“En wat doe je met het overschot?”, vraagt de zure criticaster gevat, “Dat wat in de schrikkelhoek blijft staan?”.

Maar ook dat is simpel. Een goede schrikkelziel (en elke buurt heeft er altijd wel zo één), brengt het collectieve schrikkelrestant wel even naar de kringwinkel.
Vanaf nu is 1 maart om de vier jaar hoogdag voor de kringloopbusiness. Altijd prijs. Volle rekken nieuw spul.

Maar... het blijkt geen goed idee te zijn voor onze Belgische economie.

Ook al kan je bij het tweede schrikkelfeest ongetwijfeld al schrikkeljenever,

-kasten, -zakken en -worst kopen, in alle schrikkelkleuren.

Het kan helaas niet de bedoeling zijn dat je zomaar spullen uitdeelt, waardoor mensen die niet meer gaan kopen.

Daar had ik natuurlijk geen rekening mee gehouden. Dom van mij.

Ik geef toe, ik dacht puur en alleen aan warm-menselijk genieten.