herzien

Hoeveel jaar is het geleden dat ze nog door deze bossen is gefietst?

Onvermijdelijk dwalen haar gedachten af naar de overdonderende liefde die ze hier beleefde. Lang geleden. Hoe ze hals over kop verliefd werd op een man die zo anders was dan zij. Haar oerman. Puur. Niet geschonden door een teveel aan opleidingen en vergaderingen. Een man voor wie een kat een kat is.

Gevoelig, dat wel. Een zuivere gevoeligheid. Ze smolt in zijn handen.

De enige man waar ze ooit tegen zei: “Met jou word ik oud.” Nooit had ze dat tegen iemand durven zeggen.

Op het toppunt van de passie verklaarde hij zijn diepe liefde : “ Ik zag direct dat jij een sterke vrouw was, en ik dacht : daar ga ik mijn karretje achter hangen!”

Daarmee was zijn doodvonnis getekend, na amper dertig liefdesdagen.

Met die zin bevestigde hij wat ze met alle macht in haar achterhoofd probeerde te negeren. Een achter zich aan hobbelende man bliefde ze niet.

De reactie van haar vriendinnen op die losgeslagen passie had haar eigenlijk al verwittigd: “Nooit iemand een kans ontzeggen.” “Het proberen waard.” “Ben je niet bang dat...” Een goed verstaander heeft niet meer nodig. 

Maar liefde maakt potdoof.

Alzo mijmerend fietst ze verder door dit prachtig gebied dat ze sindsdien nooit meer bezocht. Ze passeert een groepje wandelaars. Haar ogen kruisen een fractie die van een stapper. Hij slaat direct de ogen neer en het is daardoor dat ze hem herkent. Er gaat een schok door haar heen. Hij kijkt niet meer op. En zij fietst door. Omdat alleen 'dag' banaal weinig is, en er eigenlijk niet méér te zeggen valt.

Ze had niet gedacht dat ze hem ooit zo zou kunnen voorbijfietsen. Maar het was een man voor de liefde, niet voor de vlotte babbel met een oude bekende.

In die ene glimp hebben ze elkaar voor altijd herzien.