het rode elastiekje

Ze danst de ziel uit haar lijf, als enige trouwens in dit schaapachtig deinend publiek.

Vlak voor het podium heeft ze, haar schonkige anatomie in soepele cadans bewegend, een privé-terrein bedongen. Iedereen deinst een beetje terug.

Haar bloemenjurk is ter hoogte van de open decolleté in volle lente-explosie.

Die net iets te enthousiast wervelende weelde weet ze onder controle te houden met een paar stevige stappers in combats. En haar weerbarstige rosse haarbos met een rood elastiekje.

Nee, moeders mooiste is ze niet, en al haar bewegingen lijken wat uitvergroot, alsof ze denkt dat haar publiek verziend is. Maar ze danst met onvoorwaardelijke overgave, en dat trekt de aandacht. Ze weet dat en geniet ervan.

Bij het derde nummer loopt het mis. Een tot op het bot gemediteerde, recht uit India teruggevlogen ranke amandelkleurige fee komt ingetogen naast haar dansen.

Het meisje is er zich pijnlijk van bewust dat dit soort betoverende heupen niet veel moet presteren om de blikken van haar bloemenweelde weg te snoepen.

Ze kijkt de nimf een beetje teleurgesteld aan, maar krijgt een welgemeende glimlach cadeau. Ook dat nog. Ze is niet eens arrogant. Oogverblindend en

mega-sympathiek. Het meisje ziet haar publiek slinken.

En dan gebeurt het. De zanger grijpt haar mollige hand en noodt haar op het podium. Niet de hippiemannequin, maar zij. En ze gaat. Ze gaat vol, voor heel de zaal. Hààr onverwachte optreden. Stralend van vertederend geluk.

Het rode elastiekje valt uit haar haar. Het blijft de rest van de avond, midden op het podium, de kroongetuige van haar 'moment de gloire'.