Liefste,
Wat is er moeilijker
dan een goede aanzet vinden voor een afscheidsbrief?
De Belgische
regen brengt me alvast in de juiste stemming. Van jou weggaan is
vanuit een kleurenfilm in een zwart-witprent stappen. Je geur wordt
langzaam een herinnering. Ik probeer hem tussen mijn neusharen vast
te houden, maar hij verliest snel aan intensiteit. Dat pijnigt me met
bitterzoet missen. Waarom heeft een mens steeds het meest intense
gevoel als het voorwerp van zijn liefde onbereikbaar is?
Dit jaar heb ik je al drie
keer bezocht. Telkens met ander gezelschap. Met een ander doel. Ik
vind moeiteloos een goed excuus om weer naar je toe te komen.
Mijn hart bonkt
springerig als ik op je tarmac land. Het uitzicht vanuit de
luchthaven mag dan aartslelijk zijn, het wonder voltrekt zich weer.
Je droge warme lucht en het getjirp van je krekels, het drukke
inhoudsloze gebabbel van de geüniformeerde mannen. Op
jouw bodem ben ik een ander mens.
Levendiger. Zorgelozer. Zelfs mijn stem klinkt hoger en scheller in
het Spaans. De tijdelijk gekooide vogel in me mag weer vliegen.
Maar nu heb ik dus
besloten om voorlopig niet terug te komen.
Tenslotte is een
passionele lange-afstandsliefde een luchtbel. Tijd om iets negatiefs
te beleven heb je niet. Elke minuut is er één om genoten te worden.
Ik wil weer met beide
voeten op de grond staan. Belgische grond. Laat me nu maar. Ik zal je
niet vergeten. Maar daar zijn en weten dat ik terug moet is
pijnlijker dan vanop afstand warme herinneringen te koesteren.
Het ga je goed.
xxx