De eerste echte kou is in
de stenen gekropen en doet de goesting naar vettig eten en zoet
stijgen. Mond toe en op de tanden bijten, dat is nu de boodschap.
Ik
ken mijn intern evenwicht. Een dagje uitgezakt in de zetel hangen en
snoepen is zonder meer nefast voor mijn wekelijks aan de weegschaal
blootgesteld gewicht.
Maar dan komt Hij weer.
Als ik 's morgens de
marsepeinen patatjes, chocoladen ventjes en speculazen figuren zie
liggen, her en der quasi nonchalant door de Piet rondgestrooid, voel
ik het al. De kilo-sterren staan niet goed vandaag. En voor ik mijn
gezond verstand kan gebruiken heb ik al een patatje geproefd.
Ik weet nochtans dat de
Sint maar een oefensessie is voor de vele copieuze schranspartijen en
het alcoholische vertier dat december rijk is. Voorkomen is dus beter
dan genezen.
Ik krijg van de Heilige
Man een thrillerserie op DVD. Heerlijk tijdens koude avonden onder
een warm dekentje. Twintig uur nagelbijten in het verschiet. Je moet
er voor zijn, en ik ben er voor.
Tijdens het
pakjes-open-maken-en-gedichten-voorlezenmoment ben ik flink en blijf
(bijna) overal af, maar tijdens de brunch sop ik grote brokken koek
in mijn koffie om daar mijn boterhammen mee te beleggen. Ik sus mijn
geweten en de kleffe smaak met wat mandarijn achteraf. Om die smaak
dan weer met een patatje af te zwakken.
's Avonds ga ik naar een
bijzonder gezellig feestje waar de cava rijkelijk vloeit en vettige
worstjes en peper en zout-chips niet aan de verleiding kunnen
weerstaan zich via mijn hand naar mijn mond te begeven. Er is iets
raars met onverantwoord eten: als de dag met zoete zonde is ingezet,
lijkt de strijd tot het slapengaan bij voorbaat verloren. Bovendien
geeft cava een prettig laissez faire laissez passer gevoel.
Een nukkig kattenbeest
kondigt de volgende dag het verderzetten van de ingeslagen vettige
weg aan. Niks helpt beter tegen een kater dan een zwaar ontbijt.
Ik voel me zo slap en
futloos, dat het dier later op de dag geen enkele moeite heeft me nog
meer speculaas te laten verorberen. Ik durf niet op de zak kijken
naar het gewicht van de plots volledig in mijn lijf verdwenen koek.
Na een lange verkwikkende
slaap ben ik weer fris en monter, en wurg ik stante pede mijn
inwendig duiveltje: ik ga moedig op de weegschaal staan.
Een kilo gewichtstoename,
in één weekend.
Ik slik. Met lege en droge
mond dit keer. En zet direct het noodplan in werking.
Dus kijk ik 's avonds van
op de hometrainer naar de eerste aflevering van mijn thrillerserie.
Door de spanning begin ik steeds sneller te trappen. Voor ik het weet
heb ik honderd minuten op de teller staan. Zo gaat het goed. De
flessen water vliegen er weer door, en de broek begint na een paar
dagen weer minder te spannen.
Of hoe die Sint toch wel
goed weet welk geschenk geschikt is voor mij.
Dank u, Sinterklaasje!