het mysterie van het leven (1): de witte broek

Ik volg ze steevast met mijn blik, de vrouwenderriére in witte broek. 

Ik kan er niks aan doen. 

Het triggert mijn nieuwsgierigheid: hoe doet ze dat?

Op zich is het al opmerkelijk dat ze de broek zo spierwit krijgt. Welk wasmiddel gebruikt ze? En hoeveel?

Maar nog straffer: hoe houdt ze haar broek zo wit?

Zij gaat toch ook wel eens zitten? Zij heeft toch ook een kind of kleinkind met snottebellen en plakpollen?

En zij schuurt toch ook wel eens langs de ketting van haar fiets?

Welk speciaal trainingsprogramma heeft zij gevolgd?

Is het een missie, waar andere levensbehoeften voor moeten wijken?

Ik bekijk haar met speciale eerbied, maar ook met argwaan. 

Wat schuilt er achter het witwassen van die broek?

Heimelijk verdenk ik zo'n vrouw ervan dat ze wekelijks een nieuwe koopt. 

Of heeft ze een slaaf in huis die de grauwe plekken elke dag met niet aflatende inspanning weer wit schrobt? 

Misschien bestaat er wel een speciaal product, 'witbroeksel' of zo.

Eenmaal in mijn toch al behoorlijk rijpe leven heb ik me eraan gewaagd.

Het was een mooie losse katoenen zomerbroek. Spierwit. Na een uur was ze rijp voor de wasmand. Het lijkt wel of zo'n broek een ingebouwde vuilmagneet heeft. 

Bij de derde wasbeurt ging het mis: er was stiekem een rode sok mee in de wasmachine geglipt. De broek eindigde, met enig schaamroze, in de zak voor spullenhulp.

Het blijft dus een mysterie, maar één ding staat vast: zo'n broek is niks voor mij. Gewogen en te wit bevonden.