Een
echte Andalusiër doet zoiets niet, om drie uur 's middags langs een
ezelspad van het ene witte dorp naar het andere lopen. Na het
nuttigen van een stevig boerenmaal op de middag, doorgespoeld met een
halve liter of meer plaatselijke wijn. Hij weet dat de struiken dan
nog droger en stiller liggen te bakken onder die immense grill die de
bergflank verlamt.
Het
landschap mist kleur, als een foto die te veel zomers op een zonnige
plaats heeft gehangen.
Zelfs
de appelsienen die hier paradijselijk langs het traject groeien en
bij de minste aanraking in je uitgestrekte hand vallen, bieden alleen
lauwwarm sap waar je mond van gaat kleven.
De
doorleefde gerimpelde karakterkoppen zijn uit het beeld verdwenen. Ze
zitten waar ze moeten zitten : achter een koffie met een digestief in
het plaatselijk café. Heilig is de siësta! God zelve verwijdert de
levensasem drie uur per dag uit deze streek. Om ons te zeggen: er zit
maar één ding op: binnen blijven, eten, drinken en wegdromen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.