later

“Zo wil ik sterven”, denk ik, fietsend langs de Dijle.

Ik schrik. Waarom denk ik nu zoiets? “Zo wil ik sterven.”?

Maar beeld je eens in: je fietst langs de oever . Kleine steentjes knisperen onder je wielen als snippers look in hete olie. Maisvelden en boerderijen schuiven voorbij. Je zwenkt ontspannen links en rechts, mee met het pad. De zon staat op haar best. Niet te heet. Een aangenaam warm deken rond je schouders. Af en toe een briesje langs je wangen, afhankelijk van het kronkelen van de rivier. Je hebt goed ontbeten, dus je kan er even tegen. Passeer je een dorp, dan zal je wellicht een koffie gaan drinken. Maar daar is geen haast bij. Je mijmert zonder aan iets specifieks te denken. Het gaat goed in je hoofd. Er zijn geen wrange gedachten.

Je verrijdt je tijd en hebt al lang geen huizen meer gezien. Het landschap is wat wilder geworden. Waar zijn de maisvelden heen? Heb je een afslag gemist? Je denkt van niet. Uit het water springen blauwgrijze vissen vrolijke salto's. De rivier stroomt in de verte een diep dal in, het doet je wat twijfelen aan je kennis van de Belgische aardrijkskunde. 

Je benen trappen vlotjes rond. Het pad wordt smaller en smaller, tot het uiteindelijk helemaal ophoudt. Je fiets gaat onderuit en dukkelt de dijk af. Hij landt in het hoge gras aan de rand van het water. Zelf peddel je onverstoorbaar verder, zonder fiets nu.

Steeds hoger trap je. Het is wonderstil, hierboven. De lucht zwijgt. Het trappen kost geen enkele moeite meer, want je wordt lichter en lichter. Al die inspanningen om wat kilo's kwijt te raken, wat een verspilling, denk je.

Dan, als je net boven de bomen uitkomt voel je het: je lichaam lost. Je schuift het heel voorzichtig, zonder het pijn te doen, van je af. Als een pluimpje dwarrelt het naar beneden en landt met een zachte plof naast je fiets.

Zelf stijg je als een heliumballon tussen de witte wolken omhoog. En zonder nog echt aan iets te denken laat je je helemaal gaan. In het volste vertrouwen dat het goed is.

Zo wil ik sterven. 
Maar later. 
Veel, veel later.