Dichter kan hij echt
niet. Als een te strakke jurk plakt hij rond zijn moeder. Versmacht
haar. Al dertien jaar. Niet
dat het haar te veel is, maar af en
toe wil ze ontsnappen. Zoals nu. Met een bijna smekende hand duwt ze
hem op adembare afstand. Hij gunt haar met moeite een paar
centimeter. Net voldoende. Haar mond trekt vermoeid. Gelaten.
Geniet er toch van, wil ik
haar zeggen. Want er is geen overgang die je doet beseffen dat het
bijna voorbij is. Binnenkort rest je de herinnering aan dit moment,
en de spijt dat je het niet hebt zien aankomen. Want hij zal plots
zijn hoofd draaien en de andere kant opwandelen. Zoals het hoort.
Maar elke elastiek die hij daarbij doet knappen zal je pijnlijk in
het lijf striemen. De onverwachte het venijnigst.
Zo praat ik binnenshoofds
tegen de allang uit het zicht verdwenen moeder. Tot ik mezelf tot de
orde roep. Want er is niks mooiers dan je kuikens zien volwassen
worden. Eerst groot in het lijf. Dan ook in het hoofd. Eigen wegen
bewandelen, die niet helemaal degene zijn die jij hen nooit hebt
willen opdringen.
Tegelijk is het
aartsmoeilijk. Dat loslaten. Vertrouwen dat het goed gaat. Of komt.
Wetend dat hun kleine en grote verdrieten je altijd scherp door het
hart zullen blijven snijden. Eens moeder, altijd moeder.
Voor het zo flinke laten
gaan krijg je wel een mooie prijs uitgereikt: Staan, gaan en je zin
doen zonder de zorg voor vers gewassen sokken, gezond en lekker
avondeten en veel te laat voorgelegde agenda's met opdrachten die
eigenlijk eergisteren al klaar hadden moeten zijn. Dat is voltooid verleden tijd. Om van de
jaarlijkse ladingen verloren mutsen en brooddozen maar te zwijgen.
Die dan later (vooral die laatste, inclusief boterhammen in verre
staat van ontbinding) toch weer ergens opdagen. Of de vermoeidheid 's
avonds na de nog snel liefdevol opgeruimde schoenen.
Ze hebben nu hun eigen
nest, ruimen al dan niet hun eigen schoenen op. En de liefde blijft.
Dus het is goed zo. Maar ik gun mezelf af en toe een weemoedige vlaag
van heimwee. Wanneer ik een puber als een te strakke jurk rond zijn
moeder zie plakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.