fietsbanden

“Het enige wat ik me dit jaar voorneem is mijn fietsbanden eens goed oppompen”.

Het is half twaalf, en we fietsen door een pijpenstelen nacht naar de plaats waar we binnen een half uur menig geliefd medemens zullen kussen onder een plafond van amateurvuurwerk.

Het uitspreken van mijn voornemen voor het volgende levensjaar is er zo maar uitgefloept, zonder grondig overleg met mezelf. Zonder minutieuze weging van wat haalbaar en wenselijk is. Zonder beeld van mezelf op 31 december 2013, in perfect afgetraind lijf en met een kroontje op mijn hoofd voor de verwezenlijkte projecten.

Het is half 12 en ik ben juist met mijn fiets in een enorme door het water aan de zichtbaarheid onttrokken put gereden. Mijn banden hebben te weinig lucht, en zo klapt de scherpe rand van de put venijnig tegen mijn velgen.

“Het enige wat ik me dit jaar voorneem is mijn fietsbanden eens goed oppompen”.

Het voelt bevrijdend, onderweg naar het feestgebeuren zonder het licht opgewonden gevoel dat het leven er volgend jaar anders uit gaat zien. Niet dat er zich geen creatieve ideeën zullen aandienen, alsook het gebrek aan tijd en energie om ze uit te voeren. Niet dat mijn vrienden nu in de kou moeten blijven staan. Niet dat ik opeens buitensporig zal gaan drinken en me plots weer in de wereld van de asbakgebruikers zal begeven. Alleen: ik neem het me niet voor.

Nu moet ik natuurlijk opletten dat ik me niet stiekem ga voornemen om me vooral niks voor te nemen. Maar dat is niet zo, want morgen ga ik mijn fietsbanden oppompen.